Pracownia Malarstwa i Rysunku na Wydziale Architektury Wnętrz zachowuje swoją odrębność, ma służyć zarówno Wydziałowi, jak i Uczelni. Wpisuje się ona w ogólny „pejzaż” uczelni w kontekście rzeczywistości zewnętrznej.
Wracając do spraw pracowni, student winien najpierw odnaleźć się w strukturze Pracowni, a w dalszej perspektywie – Uczelni.
Malarstwo czy rysunek to dziedziny, które przez swoją uniwersalną i stale otwartą strukturę posiadają szczególną właściwość przenikania w inne występujące w Uczelni dziedziny.
Warunkiem tego oddychania jest obecność sztuki, czyli ciągle nierozstrzygniętego ewoluowania, przedzierzgania się i przepływu.
Rozbudowanie i wywoływanie możliwości twórczych w pracowni, rozumianej jako „mikrokosmos sztuki”, oparte musi być o stopniowość pokonywania trudności: technicznych, logicznych, relacji proporcji w zakresie formy, koloru i przestrzeni – z włączeniem coraz wyższej świadomości ich używania.
Na końcu chciałoby się uzyskać efekt pierwszych „słów” tzw. Twórczości.
Ten proces kształtowania świadomości plastycznej oraz możliwości manualnych, które w dziedzinie malarstwa i rysunku są zawsze nierozerwalną całością, podzielony jest na dwa etapy: licencjat i magisterium. Licencjat po trzech latach kształcenia i doświadczeń daje studentowi możliwość sprawdzenia i podsumowania tego okresu, a także otwiera przed studentem nowy etap bardziej samodzielnych prób twórczych, których podsumowaniem jest dyplom studiów magisterskich.
Idea działań
Rysunek jest w swojej istocie najbardziej dostępną w pierwszej fazie edukacji formą rejestracji rzeczywistości i sprawdzeniem studenta wobec samego siebie, daje także – poprzez lapidarność formy (linia) – świetną możliwość kontaktu z nauczającym i ich wzajemnego zrozumienia się .
Następnym etapem jest moment wtajemniczenia w „magię” czy grę koloru widzianego w wielu związkach, takich jak: kolor – płaszczyzna, kolor – przestrzeń, kolor – materia, kolor – światło, kolor – psychika, kolor – poetyka.
To wszystko występuje w określonych proporcjach podawania – w zależności od predyspozycji „pacjenta”.
Dydaktyka finalizuje się uświadomieniem nierozerwalnego związku wszystkich wymienionych zagadnień formalnych w jednym dziele sztuki, a także, co oczywiste, przyswojeniem przez doświadczenie możliwości warsztatowych. To wszystko służy świadomie kreowanej wypowiedzi artystycznej.
Ostatecznie najważniejszym jest wykształcenie umiejętności opisu rzeczywistości poprzez działania plastyczne. Rzeczywistość opisać można w trzech zasadniczych kontekstach:
Jednostka a otoczenie (wobec natury, kosmosu)
Człowiek w relacji do człowieka (kultura, ekspresja duchowa)
Człowiek wobec świadomości swego działania w przestrzeniach wzajemnie nakładających się (relatywnych, sztucznych i naturalnych za razem)
Katedra ogólnoplastyczna zawierająca w sobie Pracownie Malarstwa i Rysunku oraz pracownię rzeźby stwarza możliwość wykształcenia podstaw języka plastycznego. Odpowiada na zadane jej powyżej cele główne.
Pierwsze kroki to mocno rzutujące na przyszłość abecadło pisania linią, odczuwania barwą, ważenia ciężaru i objętości bryły, wypełnienia przestrzeni (poprzez rysunek, malarstwo, rzeźbę).
Ten pierwszy proces jest motywowany odwzorowaniem czy naśladownictwem szeroko pojętej natury (przedmioty, postaci ludzkie, pejzaż, plener).
W następnym etapie swój udział zaczyna zaznaczać świadomość działań własnych, zmierzających ku początkom wypowiedzi (poprzez malarstwo, rzeźbę i intermedia).
Czas ostatni to:
Refleksja nad przebytą drogą, refleksja i podsumowanie (akceptacja bądź zaprzeczenie)
Zobaczenie wypowiedzi własnej wobec wypowiedzi innych.
Umiejętność korzystania z indywidualnych odczuć wizualnych to główne dobro uzyskane przez studenta dzięki działaniom pedagoga. Umiejętność tę wykorzysta on w sztuce projektowej równie naturalnie co w malarstwie, rzeźbie lub innych formach wypowiedzi.
